Niepozorny krzew na olchowym źródlisku, schowany jak w kaplicy z gałęzi otaczających go czeremch. Rozkwita pierwszy. Siedzące na gałązkach kwiatki oblepiają końcówki pędów. Pączki purpurowe, mocne w swej barwie. Rozkwitnięte z modnym, brudnym różem płatki rozświetlają kawałeczek olsu między jedną, a drugą olchą. Trzeba się nieco schylić by dostrzec piękne żółte wnętrza. Im bliżej nasze oczy znajdą się tych małych rodonitów, tym szybciej nos zostanie owładnięty zapachem wanilii. Tworzy się rodzaj aury, delikatnej poświaty wokół wątłego krzewu. Słodki zapach na granicy z ciemnym gnijącym bagnem, pozostawia po sobie szczególną nieprzytomność, owładnięcie. Rodzaj przymurowania do podłoża. Chcesz tu być, zostać i wąchać. Wczoraj przed deszczem intensywność zapachu prowokowała opady. Ciepły deszcz, który spadł po chwili, przywrócił dopiero  bagnom realizm. Kontrast, to rzecz, który przychodzi do głowy, gdy zauważy się w czerni bagna te małe ozdoby. Później krzew się zazieleni i zginie w tłumie olch, czeremch i pokrzyw. Na chwilę jeszcze latem zdradzi swoją obecność krótko wiszącymi, czerwonymi, trującymi jagodami, by do jesieni pozostać w swoim olsowym kamuflażu.

Obrazy