W piecu, wśród błysków ognistych
Salamandra, czuła i kobieca
płacze odczytując listy
czyjeś listy wrzucone do pieca.

Płomień chwycił kopertę białą!
i jakieś nazwisko się pali!
Salamandra owija się w płomienny szalik,
bo z komina nagle wichrem powiało —

Do kogo i od kogo były te listy?

Pisałem już o tym kiedyś http://dbajobociany.pl/?p=3756 więcej. Nie potrafię patrzeć na salamandry i nie myśleć o wierszach Jasnorzewskiej. Jest tomik jej wierszy o tym tytule, jest drugi wiersz Salamandry i jest jej życie, ostatecznie tragiczne, ale pełne sezonowych uniesień, zachwytów, miłości, listów i znikania w przyrodniczym świecie poezji. Polecam, bo sam często sięgam do grubego tomu z jej wszystkimi wierszami. Potem to już tylko odkrywanie, że Ewa Demarczyk śpiewała jej wiersze (Pocałunki) do muzyki Zygmunta Koniecznego, że przyrody w nich jest tyle co zasuszonych liści w parku.

Żywiołem salamandry jest woda i skała. Rodzi się w wodzie i spędza w niej wiele czasu. Ognia by nie zniosła. Jej wilgotna i czuła skóra jest przeciwieństwem suchego i gorącego płomienia.

Zrobiła na mnie wrażenie jedna z salamander, która przedzierała się przez owocniki Xylarii, wyglądała jakby była jednym z nich, ale z żółtymi kropkami. Niesamowite.