Gniazdo już opustoszało. Noc bez bociana. Wczoraj po południu wkradł się do głowy jeszcze wiersz Gałczyńskiego “Deszcz”, a na gnieździe pojawiły się dwa bociany. Zachowywały się jakby przyleciały na wiosnę. Układały patyki na gnieździe, poprawiały gałązki, wyściółkę. Jakby to były zupełnie nowe, inne bociany. I pewnie tak jest, przyleciały gdzieś z Niemiec i zatrzymały się na chwilę podczas wędrówki. Trudno mi się rozstać z bocianami w tym roku. Gniazdo znów puste, a na polu, daleko podążał za traktorem jakiś kolejny bocian…

“… Jest tyle świateł, jakby Chopin nucił coś.
I tak się trudno rozstać,
I tak się trudno rozstać,…”

Wokół bocianiego gniazda