Wieś taka jak Jary

Jest taka piękna wieś na Dolnym Śląsku – Jary. Cudownie położona na polanie, na skraju Wzgórz Trzebnickich pod Obornikami Śląskimi. Przez całe lata było tam kilkanaście domów i dużo krów. Trochę Masajami trąciło. Na pastwiskach oprócz krów żerowały bociany białe i czarne. Trochę ciekawych motyli – mieniaki strużniki, dostojki, przeplatki. Można by powiedzieć RAJ. Czasem mam okazję przejechać-przemknąć przez tę wieś i obserwować zmiany. Czasem fruwam nad nią małym samolotem i od wielu lat obserwuję przerażające zmiany. Kolejne nowe domy, powoli polanę zasiedlają ludzie z dużego miasta, powoli zaczynają tych ludzi denerwować krowy – zapach, że ryczą, że chodzą, że są. Kolejne pola i łąki zamieniają się w działki budowalne. Pojawiają się obce gatunki w ogródkach, czasem inwazyjne. Zmienia się krajobraz wiejski w blok w poziomie, w którym za chwilę mieszkać będą tłumy. Odejdą bociany, motyle i zrobi się osiedle w typie podmiejskiego. Zakwitną rododendrony, groszki i róże. Tylko krowy będą musiały szukać sobie nowego miejsca a cały tłum będzie pił mleko z kartoników nie od krów a od biedronki.

W Jarach ciągle żerują bociany. Czy zostanie przekroczony delikatny punkt kiedy ze wsi zrobi się osiedle podmiejskie? Nie wiem, ale bardzo boję się o Jary.
Zanim wybudujesz swój dom, zastanów się ile domów pojawi się w Twojej okolicy za chwilę i jakie to będzie niosło ze sobą konsekwencje. I pamiętajmy, że w Polsce bociany znikają, bo znikają ich żerowiska. Osobiście jestem fanem wieżowców w miastach i śródleśnych polan w lesie i wsi, w których mogą żyć krowy i ludzie, którzy wiedzą jak powstaje prawdziwe mleko. Refleksyjnie dziś… tak mnie naszło.

 

A u mnie w bocianim gnieździe pisklę (nie wiem czy jest tylko 1) pięknie chrumka i syczy, cicho klekoce i domaga się ciągłych dostaw jedzenia.

 

 

Wokół bocianiego gniazda