Każdy dzień dodaje trochę nadziei, mimo wszechogarniającej grozy ze wschodu. Z wilgotnych murszów nad rowem wychodzą już od ponad tygodnia lepiężniki różowe. Strzelają różem ku niebu i nie czekają na liście. Znam je od wczesnego dzieciństwa, bo chodziłem pieszo do szkoły i musiałem mijać je w przecinającym drogę rowie. Dzień po dniu obserwowałem jak się rozwijają. Od różowych szyszek, przez kwitnące blednące już bukiety, po zieloną dżunglę liści. Liści, które rwaliśmy by schronić się przed deszczem. Ich budowa sprzyja jednak zbieraniu wody do środka i wlewaniu się jej prosto na głowę. Zabawa jednak była. Za każdy razem, gdy piszę o lepiężnikach różowych, w moim nosie otwiera się kieszonka z ich zapachem. Mocne, lekko duszące, ale delikatniejące w rozcieńczeniu królują nad rowem. To w wilgotnych, nabrzmiałych łodygach i liściach. W kwiatach zapach jest delikatniejszy i słodszy. Zaczynam znów obserwacje lepiężników, taki sposób na zapominanie na chwilę o tych jakże ciężkich czasach.

Obrazy