Wędrujący front przyniósł łąkom i lasom trochę wytchnienia. Chwilowa burza śnieżna zamalowała brud niezdecydowanej zimy. Przyszło nowe. Gdzieś w koronach olch wiatr czesał im najcieńsze gałązki i targał ramionami grubszych konarów. Czarne sylwetki kruków niczym latawce na chińskim festiwalu latadeł korzystały z siły nośnej wiatru i zawisały nad łąka. Las tak głośno szumiał jak cisza w uszach, w środku najspokojniejszej nocy. Zdaje się, że odczucia skrajnych objawów pogody mogą przynosić podobne wrażenia. I to niebieskie niebo, wyczekiwane przez wszystkich przybitych niskimi chmurami późnej jesieni i wczesnej zimy, zachwycało tłem dla pędzących puchów chmur. W końcu przyszedł dynamiczny dzień, pełen zwrotów, pełen akcji. Dzień wymagający rozwagi, rozsądku na drogach i uważności w lesie. Spadające gałęzie, ukręcone topole, rozdrzazgowane sosny. Las wziął dziś na siebie wszystko co najtrudniejsze. Pozwolił na stworzenie nowych miejsc pod ptasie gniazda. Otworzył drogę grzybom. Pozostawił kilka wykrotów zimorodkom. Rozsypał kurczowo trzymające się rodziny nasiona. Wysłał w świat informacje DNA i pozwolił by nowe dało miejsce nowemu. Taki proces. Przyroda, mimo że nas to czasem przeraża, korzysta z dobrodziejstw Eola i bierze od niego całymi garściami. Trochę pięknie, trochę strasznie – jak to w przyrodzie.  W głowie jakoś do tego wiatru gra mi SADE z jej otulającą Jezabel, niczym złapany powiew kręcący się cichutko w starej butli po fermentującym winie.

Obrazy