Te wszystkie ograniczenia sprawiają, że głowa ucieka w dalekie przestrzenie, gdzie jedyną przeszkodą jest za mała wyobraźnia. Wróciłem do Morza Scottia, gdzie mogłem patrzeć na wolne albatrosy. Od czarnobrewych, po królewskie i wędrowne. Przyznam, że w żadnym innym ptaku nie widziałem tyle gracji w powietrzu co właśnie u albatrosów. Wielki ptak z taką lekkością szybuje nad falą i tak nisko, że czasem tną lotką ocean. Jak skalpel rozcinają napięcie powierzchniowe wody. Muskają, wręcz pieszczą falę. Bardzo często oglądając albatrosy z pokładu „Selmy Expeditions” , w uszach sączyło mi się  „Otra luna” Narcotango Carlosa Libedinskyego i do dziś nie potrafię myśleć o tych ptakach bez tej muzyki. Spotkanie z bliska, z bardzo bliska jak widać na fotografii trochę zabiera im romantyzmu i lekkości. Na wodzie są ogromne, trochę niezdarne mogą się wydawać. Poskładać takie skrzydła, to wyższa szkoła jazdy. Wśród marynarzy istnieje przekonanie, że dusze ich kolegów, których pochłonął ocen, wracają po reinkarnacji w postaci albatrosów. I tu, nad wielkimi falami podążają jeszcze do swoich bogów, by dopełnić zabranego na ziemi życia. Kiedy nie wiał wiatr, a flauta zabierała nadzieję na odpłynięcie, to właśnie albatros dawał nadzieję, żeglarzom. On przychodził z wiatrem, a ten mógł poruszyć żagle. Mnie zachwycały za każdym razem, gdy mogłem dotykać najszybszego na Ziemi wiatru. Miałem wrażenie, że im bardziej dmucha, tym bardziej albatrosy były aerodynamiczne. Z albatrosami trzeba jednak uważać, bo w niektórych krajach anglojęzycznych, słowo „albatros” bywa używane w przenośni na oznaczenie psychologicznego obciążenia, które wydaje się przekleństwem. W świecie żeglarzy i w tej oceanicznej literaturze albatrosy grają ważną rolę. To one przylatują z mgieł, to ich nie wolno zabijać bo symbolizują niewinność, a zabite przywołują ukrzyżowanego Jezusa. Świat albatrosów to jak widać ciągle świat marzeń, baśni i tajemnic. Albatros doczekał się także pomnika na samym końcu zielonego świata. Na przylądku Horn jest jego pomnik, symbol-hołd dla żeglarzy, którzy zostali u stóp tych ostatnich skał. Miałem niezwykłe szczęście nie tylko opłynąć Horn, ale wylądować na przylądku i stanąć u stóp Albatrosa. Mam dziś dzień albatrosa i chętnie się tym z Wami dzielę. Albatros znaczy przestrzeń i wolność.

Baśń