Trochę przeraża mnie, że wkoło już tyle choinek ubranych i wszystko się świeci. W sumie to oznacza, że czekanie przestaje mieć sens. Za szybko jak dla mnie, ale może tak ma być. W moim czekaniu jest miejsce  na dzwonki, właśnie teraz przed świętami. Każdego ranka słyszę dzwoniące dzwońce, które w świetle wschodzącego słońca nabierają iście ceramicznych detali. Są jak bombki z choinki, jak figurki (warto pamiętać, że dzwońce czy też jakieś pradzwońce były szybciej od wszelkich naszych figurek). Barwne, głośne i… no właśnie i bardzo silne. Ich dzioby potrafią rozłupać wiele twardych nasion i robią to z taką delikatnością i szybkością jakby to było ściąganie czekolady z ptasiego mleczka. Jak wiadomo wtedy ptasie mleczko smakuje najbardziej. Każde ziarenko rzepaku jest tak właśnie obierane z łupin. Wyłuskiwane jak na łuszczaka przystało. Nie są to jednak ptaki z wrodzonym altruizmem. Niektóre z nich, jak już znajdą się blisko pokarmu, sporo energii poświęcają na obronę małego skrawka przy stole. Stroszą się i odganiają kolegów ze stada. Zresztą jeśli jest to karmnik to i bogatkom się oberwie. Zimą i tropikalne zielenie i seledyny nabierają szczególnej mocy i są wyjątkowo dobrze widoczne bez wszechobecnej, letniej zieleni liści. Niech dzwonią w tym czasie, to lepsze niż dzwoniący nieustannie telefon.

Obrazy