Płynące liście niczym malutkie statki znikały z jesienią z Łęgów Odrzańskich. Małe łodzie tarnin, większe dereni i smukłe jachty z wierzb pruły gdzieś do Bałtyku. Żagle klonów nabierały mocy i niosły swoje wielkie liściaste ciała przez wodę. Od małych trójmasztowych liści paklonów, przez duże trójmasztowce jaworów, po piękne jednostki klonów zwyczajnych z genuami na szczytach liści. Sporo szalup topolowych z fikuśnie zadartymi bukszprytami ogonków cumowało pod krzewami na skraju łęgu. Odra wraz bogactwem kolorów zabiera już jesień złotą i niesie ze sobą bogactwo rzeźb pni, konarów i gałęzi. Już za chwilę będzie je można oglądać z dowolnej strony. Czekam na stopy wiązów, muskularne torsy dębów, filigrany wierzb i powykręcane kończyny grabów. Pośród tej całej dendrologicznej anatomii znajdą się głowy czeczoty topolowej i czarne dziuple w starych drzewach, bez których nie byłoby Łęgów Odrzańskich.

Baśń