Wokół mnie stare muchomory chyliły się ku upadkowi. Ich doświadczone nogi gięły się ku ziemi i dźwigały za sobą dojrzałe kapelusze. Niektóre gniły już, choć udawały na wierzchu, że są jeszcze całkiem zdrowe. Czerwień bez kropek. Czerwień ostatnich sił. Cały las przyglądał się z góry armii muchomorów, które stoczyły bitwę z czasem i właśnie dziś świętowały swoją upadłość. Mijałem kolejne zastępy rozsypujących się ciał. Ich świetność dawno minęła, została tylko trucizna. Wydawało mi się, że już nic lepszego nie zobaczę, kiedy na trawiastej linii między drągowiną zaświecił nagle jeden swoją świeżością, siłą i kolorem. Dookoła leżały trupy czerwonego wojska. Scena apokaliptyczna, oczywiście z punktu widzenia starego muchomora. Młody stał dumny nad armią umarlaków i szedł leśną drogą. Niesamowite, że teoretycznie w jednym pokoleniu doszło do oddzielania starego od nowego. Nie spodziewałem, że z taką radością będą mógł fotografować muchomora czerwonego. Ostatni w tym roku?

Baśń