Tuż nad płytką wodą, którą muskały jeszcze ostatnie odbicia zorzy po zachodzącym słońcu, zaczęły tłumnie nawiedzać żurawie. Ciągnęły z pól, zza lasu, zza rzeki. Z pragnieniem napicia się wody i znalezieniem sobie miejsca na nocny odpoczynek. Powietrze wypełnione rozległym chórem żurawich krzyków i zawołań. Dźwięk jak mgła rozchodził się nad zasypiającą taflą wody. Duchy żurawi opadały w gęstą toń. Jeden za drugi, całe szwadrony lądowały na płyciznach. Plusk. Gwar. Świst. Jesienny teatr malowany nocą. Poranne duchy znów wylecą na pola, a woda zamilknie na cały dzień.

Baśń