Dzieciństwo zamigotało mi w jednej chwili. Sroka pojawiła się nagle na łąkach. Lecąca gdzieś w świat, bo nigdy wcześniej jej tu nie widziałem. Zaciekawiła się moją obecnością. Oblatywała mnie, zaglądała i poleciała. Nic takiego. W pewnym momencie zobaczyłem jej rozłożone lotki i wróciły wspomnienia. Był taki moment w moim życiu, kiedy zbierałem pióra, wraz z kolegami, miałem wtedy jakieś 6-7 lat. Pierwsze pióra to były właśnie pióra sroki. Dokładnie piękne lotki. Krążyliśmy po krzakach i szukaliśmy różnych cudów. Wymyślaliśmy czyje one mogą być, bo nie mieliśmy wtedy żadnej książki. I jak się po latach okazało nie było, aż tak strasznie z oznaczaniem. Przynajmniej do rodziny czy rodzaju. Później do gatunku. Marzyliśmy o piórach ptaków, które widywaliśmy wokół wsi. Wszyscy pragnęli piór z ogona bażanta. Sterówki pociągały swoim pięknem. Byłem tak pochłonięty zbieraniem piór do wielkiego worka po saletrze, że któregoś dnia siostra oznajmiła mi, że w nocy mówiłem przez sen, drąc się na cały dom – „dajcie mi pióro czarnego łabędzia!”. To już obsesja. Kiedy oglądałem film „Czarny łabędź” z subtelną Natalie Portman i kiedy zobaczyłem rosnące pióra, cały mój sen z dzieciństwa wrócił. Nigdy, nikt mi nie dał pióra czarnego łabędzia. Nigdy takiego nie znalazłem. Za to sroczych piór miałem setki. Dziś u mnie praktyczne nie ma srok…

Pamiętajcie, że jeśli idziecie na spacer zachowując wszelkie nakazy związane z epidemią, to pomyślcie też o boćkach, które właśnie budują swoje gniazda i pozbierajcie sznurki w okolicy. W lipcu, dzięki Wam będzie mniej tragedii w bocianich gniazdach. Pamiętajcie o naszej akcji „Zbieraj sznurki – chroń bociany”, którą prowadzi Fundacja Przyrodnicza „pro Natura” przy udziale Grupy Energa.

ENERGA Obrazy