Moc truchleje, moc wychodzi z lasu. Zza kurtyny drzew dochodzą mruki, chrapania i tubalne ryki. Słońce wisi jeszcze nad horyzontem, ale idzie wszystko ku chłodnej nocy. W ciszy wrześniowej jak gromy błyskawic, rozchodzą się miłosne nawoływania. Las zaczyna wypełniać się testosteronową mocą. Z ciemnościami przychodzą kolejne barytony i basy. Tu nie ma miejsca na delikatny sopran ptasiej wiosny. Tu zaczyna się coroczny kocioł. DNA, niczym ponadpokoleniowa dusza, chce objawić się za rok w nowej generacji. Nieco dalej dogasło słońce i niebo czerwieni się zorzą, z łąk zaczynają unosić się duchy mgieł. Utkane z ostatnich kropli deszczu. Niczym pasma cukrowej waty wychodzą gdzieś znikąd łąki. Z ciszy na arenę wkracza on. Wielki, umięśniony byk. Piękny, w sile wieku, z niemożliwym spokojem wychodzi zza czarnej płachty olch i wkracza w mgłę. Filigrany nóg wydają się być owinięte w tiule. On tylko unosi głowę i wącha. Szuka największej tajemnicy września. Szuka łani gotowej na zabranie jego genów w podróż życia. Poza czas.

Baśń Obrazy