OMON jak u Łukaszenki. W szczelinie między deskami usadowiła się bojówka „os”, choć to raczej klecanki rdzaworożne. Jakiś strachliwy nie jestem, ale gdy zobaczyłem rządek istot o milutkim wyrazie twarzy, to moja gadzia kora kazała mi się cofnąć. Tylko po co się cofać, kiedy one tak pięknie siedzą. O ile oko schowane w okularze aparatu czuło się bezpiecznie, o tyle ręka nastawiająca ostrość wcale już taka pewna nie była. Jednak siedziały grzecznie. Po bliższym kontakcie, okazało się że to raczej bojówki młodzieżowe oczekujące na pokarm. I tu dopiero przerażenie zostało spotęgowane. Kiedy nadleciała z pokarmem robotnica i zatrzymała się przed rzędem wygłodniałych żuwaczek, wszystkie wystartowały do przyniesionej larwy i w ciągu kilku sekund, kłębiąca się masa żółtoczarnej gawiedzi rozszarpała nieboszczkę larwę na moich oczach. I tu zrobiło mi się jakoś lżej, jestem dość pękaty i nie wiem ile tych głodomorów musiałoby być, by mnie rozczłonkowały jak gąsienicę. Wtedy znów przyszedł barok i umartwienie, bo ręka od ostrości stała się pasem startowym dla kilku z nich. Już nie byłem pewien jak im pójdzie z tym szarpaniem. Przyszła adrenalina, ale tym razem wolałem kortyzol i dokonałem sztabowego wycofania poza linię omonowców. To było jednak moje wrażenie, emocje i kontrola tego co się dzieje. Biedni Białorusini walczący o wolność, nie mają już takiej możliwości, tym bardziej, że szerszeń ze wschodu może w każdej chwili pomóc w rozszarpywaniu ofiary. Krucha jest ta wolność, czuć to jakoś ostatnio na plecach… Tylko jak poradzić sobie z chorym uwielbieniem władzy, przez tępych tyranów?

Obrazy