Jeden wzrok, ten sam aparat, trochę inaczej przekształcone obiektywy. W tę samą noc, prawie o tej samej porze patrzyłem na Mgławicę Oriona i z równą ciekawością na oczy złotooka. W noc wyciągałem swoje oczy, aby dotrzeć do najbliższej mgławicy, w której rodzą się gwiazdy. Tylko trochę ponad 1340 lat świetlnych i tyle się tam dzieje. Rodzą się tu gorące gwiazdy z zaczynem planet. Nie stać mnie na teleskop Hubble’a, ale potrafię sobie wyobrazić gazową mgłę, w której formują się młode gwiazdy i być może zrodzi się tam jakaś bardziej podobna do naszej planeta. Może gdzieś tam zaczynie się znów ewolucyjny proces, który przez miliardy lat wytworzy oko złotooka. To bardzo ciekawe patrzeć daleko i tak bardzo blisko, że odkręcony od mikroskopu obiektyw prawie tego oka złotooka dotyka. Jesteśmy gdzieś między światem mikro i światem makro (pomijam tu nazewnictwo fotograficzne, bo jedna firma ma obiektywy makro, druga mikro, ale służą do tego samego). Stoimy między odległymi dla naszych oczu przestrzeniami, za którymi też coś jest, może jest tego więcej niż nam się wydaje. W dzieciństwie czytałem o atomach, że w czasach antycznych uważano je za „niesiekome”, potem znaleziono w nich elektrony, protony i neutrony, a niedawno potwierdzono coś jeszcze mniejszego – bozon Higgsa. Co dalej?  Pewnie coś tam jeszcze znajdą, bo ciągle szukają.  Podobnie cały daleki kosmos sięga daleko, daleko za Wielką Mgławicę w Orionie. Też szukają. Jakoś mnie tak naszło na szukanie miejsca na Ziemi, która pali się na Antypodach, gotuje się w Iranie, topi się w Arktyce i schnie w moim sadzie. Delikatność, misterność i wartość naszego świata mieści się w temperaturze dobrej dla białek. Poniżej zera zamarzają, powyżej pięćdziesięciu stopni denaturują się. To bardzo mały zakres, warto o tym pamiętać stojąc między tak odległymi światami. Reszta to tylko nasze opowieści.

Baśń