Zabrałem się do pisania o motylach. Za oknem rozkręca się burza. Z głośnika sączy się cicho jakaś muzyka. Zastanawiałem się czy pokazać atalię czy cinksię, kiedy za oknem zaczął się rozlegać śpiew. Krople deszczu wybijały delikatny rytm. Twarde dźwięki na dachówkach, miękkie na liściach pnączy. On śpiewał bardzo głośno. Nikt mu nie przeszkadzał. Wszystkie psy schowane w budach, kury w kurnikach, jaskółki i jerzyki schowane gdzieś przed burzą. Solista w szarościach przechodzącej burzy wyglądał jak logo firmy fonograficznej. W połączeniu ze śpiewem wyszła z tego niezła reklama. Dwulinia prądu pod nogami, postać czarnoksiężnika jak bemol i tylko czasem w błyskawicy zaświecił żółty dziób. Sięgnąłem po aparat i przez otwarte okno dachowe zrobiłem mu w zasadzie jedną fotografię. Czarny przestał śpiewać. Struny prądu delikatnie drżały jeszcze pod nogami. Zatrzepotał głową analogicznie do ukłonu i odleciał. Bajka trwałą zaledwie minutę. Po czym deszcz przybrał nieco na sile. Przeprosiłem motyle, wyciszyłem Led Zeppelin, wyciszyłem myśli. Pomyślałem sobie, że to były właśnie Dni Trzcinicy. Jeden wokalista, jeden koncert, nie wiem ilu słuchaczy. Państwo sobie wyobrażą, prawda?

Baśń Obrazy