Źródliskowa łąka przechodzi w zarośla lepiężników. Latem wielkie łopuszyny liści bujają nad wysiękami wody. Wiosną, właśnie dziś, wczoraj, jutro – świat jest różowy tuż przy ziemi. Dwadzieścia centymetrów magii rozkwita prosto z czarnej, zimnej jeszcze murszowej gleby. Wszędzie porozrzucane muszle winniczków, jakby latem w cieniu parasolowatych liści odbywała się tu jakaś ślimacza bitwa. Podziurawione, upadłe wyblakłe muszle kontrastują z nowym różem lepiężników różowych. Stare łodygi liści jak czarne węże oplatają niczym nieskażone, delikatne różowe przylistki na twardych nogach. Kwitną, muszą zdążyć przed własnymi liśćmi, które zabiorą za kilka tygodni całe światło, zasłonią zapylaczom dostęp do wysypujących się z kwiatów pręcików. Szyszaki lepiężników strzelają ku niebu i znów nadają tej różowej krainie trochę batalistyczny klimat słowiańskich wojów. Zostałem z nimi na dłużej. Przeostrzałem kolejne zastępy, drużyny i grupy. Ustawiałem wojów na polu bitwy i czułem się trochę jak w przygotowaniach do jednej z tolkienowskich bitew. Całe zastępy lepiężników zdawały się wędrować w dół, do małego strumienia, jakby tam, gdzieś niżej w dolinie ktoś na nich czekał. Jakby było tam jakieś tajemne zadanie do wykonania. Płynęły wraz z wodą źródliska.  Zatopiony w popołudniowym różu, otoczony zapachem lepiężników, zapomniałem, że z góry padał na mnie deszcz, a z dołu łąka przeszyła mnie wilgocią. Nie wiem kiedy minęły dwie godziny mojej walki pośród małych wojów z brakiem światła. Zniżony do poziomu tego różowego świata znów dostałem od życia prezent bycia w przyrodzie. 365 prezentów każdego dnia, to jest co lubię najbardziej.

Baśń Obrazy