Malowana ruchem sylwetka pędzącego dzika przeszywała śródleśne pole. Kilka sekund uczesanych sierścią potężnej bryły, która pojawiła się nagle w świetle otwartej przestrzeni. Zaskoczenie. Czarny pocisk, wystrzelony z wiszących nad polem tarnin, z ogromną energią początkową rozcinał gęste od wiatru powietrze. Nie czekał, nie zatrzymywał się, nie skręcał. Rozmywał się w ugorze wiosennego nieporządku. Otwarte pole nie daje schronienia, trzeba biec najszybciej jak tylko się potrafi. Uratowany w galopie używał każdego mięśnia, ścięgna. Od zbliżających się do siebie racic, po niebotyczne szpagaty. Od bryły kulistej zwartej, po płaską, rozlaną plamę. Wszystko trwało 7-9 sekund. Strzał! Chwila wielkiej udręki dla biegnącego i równie wielkiej udręki dla obserwatora. Pierwszy: za wolno, narażam się. Drugi: za szybko, nie jestem w stanie dogonić. Zmieniającą się rzeczywistość mógł zatrzymać jedynie aparat wycinając z kłębiącego się ciała subiektywne rzeźby. Rozmyte akty siły i prędkości. Taniec dziczej szczeciny namalowany pędem i wiatrem. Dziki impresjonizm wdarł się z całym swoim subiektywizmem w namalowany, odrealniony kadr. Ten zwierz ciągle biegnie we mnie, w lesie, w myślach, w polu, w emocjach. Dziki Bolid Czasu.

Obrazy