Zanim to przeczytasz, włącz sobie cichutko utwór Pink Floyd „Sheep” https://www.youtube.com/watch?v=3-oJt_5JvV4

Po lekturze Orwella „Folwark zwierzęcy” trudno mi patrzeć na stada zwierząt i nie mieć w głowie tych wszystkich spostrzeżeń, które zostały w tej książce spisane. Pamiętamy doskonale cytaty „Wszystkie zwierzęta są sobie równe, ale niektóre są równiejsze od innych” lub „Zwierzęta w ogrodzie patrzyły to na świnię, to na człowieka, potem znów na świnię i na człowieka, ale nikt już nie mógł się połapać, kto jest kim.”. Pamiętamy, że w stadzie działają różne mechanizmy, które mogą prowadzić do nieoczekiwanych zachowań. Potem w książce Leonie Swann „Sprawiedliwość owiec” znów natknąłem się na owce, które dzięki antropomorfizacji rozwiązywały kryminalne problemy. Jeden z cytatów z tej książki, który bardzo lubię brzmi tak:, „Jeśli chcesz się dowiedzieć, co wiedzą dwunożni, musisz pomyśleć o tym, czego nie wiedzą. Dla nich liczy się tylko to, co widzą oczami”. (tu  można doszukać się także powiązań z Małym Księciem).  Mądrość grupy owiec znów zabrzmiała jakoś tak dobitnie. Jeszcze tylko dodam, że piękne myślenie owiec znajdziemy w kreskówce „Baranek Shaun”. Cały ten literacko-kartonowy wstęp potrzebny mi był to odwrócenia myślenia o stadzie owiec. Postrzegane przez nas „barany” pędzą bezmyślnie wszystkie razem i najważniejsze by napchać żołądek trawą. Jedzenie, spanie i bycie w stadzie. Czy zawsze? Od kilku miesięcy dość regularnie obserwuję owcę, która uciekła od baraniego pędu i mieszka w lesie…sama. Ma swój piękny zrąb porośnięty trzęślicą modrą. Tu odpoczywa, tu mieszka. Jest w dobrej kondycji. Ma piękne futro (trochę wygląda jak angielski kapitan na statku w ciuchach nieoficjalnych). Na ludzi reaguje nieufnością i raczej unika spotkań. Pierwsza myśl jaka przychodzi do głowy to, trzeba by jej pomóc, aby wróciła do stada. Po chwili jednak już wiesz, że nikomu nie wolno zabierać wolności. Ona tu mieszka, jest jej widać dobrze i przez tyle miesięcy nie zjadły jej wilki, które spacerują po jej lesie. Wybrała wolność. Ponosi ryzyko, ale nie musi biec z baranami, tam gdzie jej każą. Bardzo lubię ją odwiedzać i widzieć, że ciągle trzyma dystans. Może czytała więcej książek od innych owiec, może coś ją zdenerwowało, a może po prostu ceni sobie niezależność. To kwestia samodzielnego myślenia. Odwaga ma swoją cenę, ale smakuje bardziej od wyrównanej trawy. Tak czy inaczej można taką wolną owcę spotkać w Dolinie Baryczy. Mam nadzieję, że zostanie sobie na swoim zrębie i nikt nie będzie jej nawracał do stada.

Baśń Obrazy