W naszej ornitologii dość często posługujemy się określeniem „zagęszczenie”. Liczymy ile par bocianów mamy na kilometr kwadratowy, ile par zięby na hektar itd. Czasem próbujemy określić, jakie jest zagęszczenie poszczególnych osobników. Miałem okazję oglądać największe zagęszczenie mew śmieszek na metr kwadratowy w swoim życiu. Jedna przy drugiej. Zzipowane przyrodniczym programem do upakowywania natury. Na kilkudziesięciu metrach kwadratowych przytulanie stało się faktem, które w normalnych okolicznościach nie byłoby do przyjęcia. Przyznam, że tak upakowanych ptaków dawno nie widziałem. Około tysiąca mew kłębiło się na spuszczonym stawie. Przysiadły w pobliżu rozlewiska pod mnichem i polowały wspólnie na drobnicę. Jak ławica ryb, zagęszczone do granic możliwości śmieszki naganiały sobie oszołomiony pokarm i ucztowały do syta. Wszystko razem, wszystko synchronicznie. Po czym całe stado wzbijało się w powietrze i zalatywało od drugiej strony rozlewiska. I tak kilka razy. Czarna woda przelewała się w stadzie bielutkich mew, a cała powierzchnia gotowała się i bulgotała od zmasowanego wiosłowania opłetwionymi nogami. Działo się. Nagle ktoś pojawił się na grobli. Wszystkie ptaki wzbiły się wysoko i wylądowały daleko, na odkrytym mule. Było ich jakby mniej. Nie powtórzyły już w tym dniu swojego tłoku. Zagęszczenie było szczególne! Dla wielu ludzi zdaje się nie do przyjęcia.

Obrazy