Kiedy moje oczy błądziły za szlaczkoniami, niespodziewanie pojawiła się eskadra fruczaków gołąbków. Najczęściej widuję je pojedynczo, ale tym razem na brodawnikowej łące, te nektarowe cysterny w liczbie kilku osobników uzupełniały zapasy przed odlotem na południe. Bardzo metodycznie odwiedzały otwarte do słońca kwiatostany i swymi długimi ssawkami czerpały nektar. Kiedy patrzyłem na nie zboku wyglądały dość zwiewnie, a jednego z nich nazwałem nawet „książę nektaru”. W jego ruchach było sporo finezji i lekkości. Jednak, gdy odwrócił się do mnie przodem i zatrzymał się nad kwiatem wydał mi się jakiś poważniejszy. Taki dawny baron w pelerynie, który zamiast laseczki posługuje się ssawką. Zatrzymałem go sobie właśnie w takiej pozie. Tajemniczy pan, baryła trochę, symbol odchodzącego lata, który chce zabrać ze sobą całą swoją młodość i musi prysnąć na południe. Tam lepszy klimat. Nisko nad ziemią, z furkotem, trochę helikopterowym lotem pognał do kolejnej żółtej polany. Pan nektaru, baron odchodzącego ciepła.

ENERGA Obrazy