Młode boćki są już w wielu gniazdach i przyszedł czas by je nakarmić. Boćki związane są z wypasem i kosiarkami. W krótkiej trawie łatwo wypatrzeć zdobycz i szybko nakarmić młode. Czy komuś jeszcze potrzebne są sianokosy? Owszem, z takich prac korzystają susły moręgowane. Przede wszystkim chodzi o ich bezpieczeństwo. Gdy się widzą, łatwiej się komunikują i gwizdami dają sobie znać o tym, czy trzeba się schować do nory. Ale to nie wszystko. Skoszona łąka i leżące na niej pachnące siano to czas wyściełania nor. Susły pakują pełne pyszczki siana i noszą je do nory. Są tam już młode i suche siano z pewnością podniesie komfort w ciemnej, zimnej jamie. Trzymamy kciuki za pogodę dla rolników suszących swoje siano oraz za susły, żeby zdążyły przemeblować sobie nory. Za boćki nie trzeba przy sianokosach trzymać kciuków, to dla nich najważniejsza stołówka w roku i trzymanie już za rolników załatwia bocianie sprawy na ten sezon.

A susły? Patrzą przez roztańczoną w wietrze trawę i bacznie obserwują otocznie. Gdy tylko coś się wydarzy, coś na niebie, jakieś kroki, to szybko dają nogę w norę i na łące cisza.

Program Ochrony Susła Moręgowanego w Polsce prowadzi Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody „Salamandra” z Poznania. Susły pasą się i mieszkają na łąkach Fundacji Przyrodniczej „pro Natura” w dolinie Łachy. Trawę koszą zaprzyjaźnieni rolnicy, a część łąk spasają konie z Fundacji Tara. Gryzienie trawy to najlepsza rzecz dla przyrody. Korzystają na tym ptaki, drobne ssaki, dziesiątki owadów, a i mleko od wolnych krów ze zdrowej łąki będzie dużo lepsze.

Obrazy Wokół bocianiego gniazda