Baśniowe, tolkienowskie i trochę nieludzkie. Wielkie, żywe abażury rozświetlały poranne światło. Jedwab opadał tiulem z ramion nagich trzmielin. Spadał aż na trawę. W dotyku delikatny, misterny, ale lepki. Niejednoznaczny. Wszystko okryte bielą. Z każdej gałązki spływa kolejna wiązka nici. Szyfon, a nawet misterna koronka. Utkane w tajemnicy. Krzew bez liści trochę przypomina sznury z praniem na oknach Lizbony. Suszy się a nie schnie! Odporne na deszcz, odporne na kurz. Nawet silny dziś wiatr nie zerwał powieszonych prześcieradeł z trzmieliny. Namiotnik trzmieliniaczek, biała, kropkowana ćma, cicha i niepozorna złożyła tu wcześniej swe jajeczka. Larwy jadły, jadły i tkały misterne namioty. Nie można obok nich przejść obojętnie. Zwalniają auta, zatrzymują się przechodnie. Jedni z zaciekawieniem, inni z obrzydzeniem, a jeszcze inni ze strachem patrzą na wielkie kupony jedwabiu. Widok budzi skrajne emocje. Dla mnie te krzewy, owinięte jedwabiem to niezwykła dekoracja wiejskiego krajobrazu. Sceneria tylko czeka by zamieścić w niej bohaterów, usiąść i patrzeć na spektakl w jedwabnym anturażu. Trochę szarych, może zielonych kostiumów i teatr gotowy.

Pisałem już kiedyś o tym zjawisku http://dbajobociany.pl/?p=4551

Baśń Obrazy