Kiedy przylecą już wszystkie ptaki, on zostanie zepchnięty trochę w cień. Inne większe, kolorowe, rzadsze. On gdzieś tam w stosie gałęzi, w wykrocie będzie przemykał jak mały duszek leśny. Nawet, gdy tak głośno śpiewa, jego postura wpisana w gąszcz znika na dobre. Właśnie teraz, w marcu warto przejść się wzdłuż niewielkiego cieku, pełnego zakamarków i dostrzec strzyżyka, którego wielki temperament przyćmi nawet wartką strugę. Zaśpiewa, postrzela zaniepokojony i będzie krążył po największych labiryntach tuż na strumieniem. Trochę nerwowy, trochę pobudzony. Teraz, gdy w łęgach olszowych topnieją lody i innych ptaków jeszcze mało, strzyżyk ma swoje pięć minut. Podryga sobie ogonkiem, zanurkuje w zeszłorocznych liściach, przeciśnie się podmytych korzeniach olchy. Taki mały ciekawski. Przy okazji silnie terytorialny. Mały, ale wariat! Oczywiście z tych pozytywnych wariatów.

Obrazy