Krzew dzikiej róży, to ważny rekwizyt zimowy w życiu mazurka. Oczywiście trzeba coś jeść i z tego bezpiecznego krzaka czasem wyfrunąć. Jednak ćwierkanie w różanym krzewie wydaje się być najbardziej interesujące. W takiej kolczastej kuli siedzi nawet kilkadziesiąt poplamionych wróbli, które obserwują otaczający je świat. Milkną czasem, bo nie kochają krogulców. Te dość szybkie drapieżniki potrafią bez problemu zjawić się we wnętrzu dzikiej róży. Nie jest róża z wiersza Kasprowicza, ponieważ tamta to róża alpejska (http://dbajobociany.pl/?p=11810) z przypotokowych łęgów pod okapem smreczyn. Mazurkowa róża, to Rosa canina dzika z tych kolczastych, która lubi pławić się w cieple i kserotermicznych miedzach.  Mimo pewnego „uśmiechu” na twarzy mazurka wydaje się on być w ciągłej gotowości do ucieczki, do schowania się. Bardzo lubię, chodzić wśród czyżni śródpolnych i słuchać mazurków. Wieczorem panuje szczególny gwar przed udaniem się do snu. Potem całkowita cisza. Cyt i ptaków brak! Ten ptak to taki właśnie, zimowy symbol kolczastych krzewów. Skojarzenia z „Ptakami ciernistych krzewów” dozwolone, choć analogii nie ma tu za wiele.

Obrazy