Grudzień, to czas pełen ciemności. Krótki dzień. Noce, które wydają się nie kończyć i pogoda. Szaro sklepione niebo, nie zawsze pozwala na dostrzeżenie słonecznego światła. Czasem jednak, gdy wędrują fronty atmosferyczne tworzą się okna pogodowe i nisko zawieszone słońce rozświetla okolicę. Setki łuszczaków żerujących w ścierni po słoneczniku, regularnie wzbijały się ku górze i dokładnie na linii słońca tańczyły w swoim podszytym strachem locie. Złamana gałązka, trzask z oddali, biegnąca sarna, to wszystko jest powodem do poderwania się ku niebu. Jeden zareaguje, inne nie oglądają się za siebie i szybko lecą zawijasami do czyżni tarninowych. I tak dziesiątki razy. Ja się tylko z tego cieszyłem i nie mogłem się nadziwić solarnym iluminacjom w lotkach i sterówkach. Szczygły, makolągwy, rzepołuchy i czeczotki wirowały nad szczerym polem. Takie małe światełka adwentowe. Jednak nie te komercyjne z wystaw sklepowych, ale takie naturalne i prawdziwe. Grudniowe! Mimo, że chmury w ciągu kilku chwil zamknęły przedstawienie, to magia pozostała. Grudniowa.

Obrazy