Charakterystyczny pisk, piękny poranek i nagle wylądował na gałązce. Kościelne dzwony rozbrzmiewały między głosami setek lecących żurawi. Słońce wolno podnosiło się na niskim już pułapie. Słyszałem go od samego świtu, ale go nie widziałem. Był za moimi plecami, z prawej strony, z lewej. Przemierzał pastwiska i odwiedzał kolejne oczka w poszukiwaniu ryb. Nie na niego czekałem, choć to właśnie on sprawił mi dziś wielką radość i dużo emocji. Egzotyczne barwy i to koczowanie zimowe sprawia, że nosi on w sobie jakąś tajemnicę. Ma swoje ścieżki wzdłuż cieków wodnych, ma swoje czatownie i swój pachnący rybami świat. Ma też i swój podziemny świat, swoją norkę, w której klują się młode. Zimorodek, a właściwie „ziemiorodek”, bo w ziemi ma swoje gniazdo i tu się rozmnaża. Co ciekawe liczebność tych pięknych ptaków zależy w dużym stopniu od ostrości zimy. Zamarznięta woda ogranicza możliwość polowania i tu skończyć się może jego kruche życie. Dziś, kiedy otwartych wód jeszcze sporo, zimorodki mają dużo pokarmu i koczują sobie w najlepsze. Wystarczy wsłuchać się w strumień, rzekę, jezioro czy staw i dostrzec tego kolorowego rybaka.

Obrazy