Poezja zaśpiewana z taką delikatnością, że każde słowo pozostaje na wiele lat. Białe zeszyty, oczy tej małej wyśpiewane przez Annę Szałapak towarzyszą mi przez całe lata. Z głębokim smutkiem przyjąłem, właśnie wczoraj tę ostateczną wiadomość, w chwili gdy fotografowałem niezwykłe, choć codzienne Słońce. Była dla mnie sztandarem poezji śpiewanej. Jej śpiewanie to takie “zaklinanie, czarowanie”. Zastanawiam się, że dorosłość oznacza chyba to, że odchodzą nam ludzie trochę starsi, którzy kształtowali naszą wrażliwość. Wydawało mi się jak byłem dzieckiem, że niektórzy ludzie będą zawsze. W ostatnich latach odeszło ich tak wielu. Annie Szałapak ten zachód słońca poświęcam. 14 października był dla niej ostatnim zachodem.

Obrazy