Każdy poranek ocieka jesienną rosą. Wszystko wokół nasycone jest wodą. Nawet przejście przez wygryzione pastwisko kończy się mokrym obuwiem. Oczywiście gumowce wszystko załatwiają. Ale już przejście przez turzycowisko lub trzcinowisko, to zderzenie z chłodem każdej porannej kropelki. Jesień budzi pajęczyny. Ta pora roku, taka poranna, mglista i wilgotna, to specyficzny klimat i czas. Cisza bez śpiewających ptaków, jakiś krzyk żurawia, jakiś cichy pisk przelotu wysoko na niebie. To wszystko zabarwia wilgotny poranek. I jeszcze kruk. Rzucone z oddali “kru”, takie sprawdzające, oczekujące naszej reakcji ciągnie się po horyzoncie i zostaje zapisane w naszej głowie. I … jesienne dymówki. Ranek z jaskółkami. Siedzą na przewodzie i czekają, aż ruszą owady. Zbierają się rano i jakby chciały zaplanować cały dzień. Otulone kropelkami startują w świat.

Obrazy