Oj, wielbicieli tych grzybów są tysiące. Czasem kania, rzadziej muchomor sromotnikowy na patelni. Smażenie musi być. Dziś patrzyłem na setki tych grzybów. Nikt ich nie zbierał. Są stare wysychające, wielkie jędrne, w kulach, w kuleczkach, w czapkach. Są na całym wielkim pastwisku. Kapelusze świecące bielą na całej łące, mienią się jak mleczne klosze zawieszone pod sufitem. Tu jakby sufit ktoś położył na podłodze, a lampy wyrwały się grawitacji. Smukła noga i wielki kapelusz królowej Elżbiety. Wszystko to pasuje do wyścigów konnych i całego tego „partynickiego*” świata. Kobiety i mężczyźni wytwornie spoglądający na pasące się opodal konie. Zadałem sobie dość głupie pytanie – czy zapatrzeni w konie obserwatorzy zainspirowali się kaniami i nakryli sobie głowy kapeluszami? Pewnie nie, ale sama myśl jest intrygująca. Czubate czubajki i siedzące rozłożyste sowy wgapione w tabun półdzikich koni i rumaków. Taki dziś miałem widok: parada kapeluszy. Niektóre odważnie wielkie, inne akurat, jeszcze inne przyciasne, z podwiniętym rondem. Celebryckie stroje, ale trafiają się też berety. Choć w tych, pewnie na Służewcu nie jest zbyt elegancko.

Ciekaw jestem czy po tym wpisie na łąkach pojawią się tłumy amatorów przykręcania śruby wątrobie. Smacznego.

 

*Tor wyścigów konnych we Wrocławiu znajduje się na Partynicach.

 

 

Obrazy