Wszedłem do mokrych olszyn, splątanych u stóp kolczastymi powrozami z jeżyn. Każdy krok układał się w miękkiej poduszce z traw i błota. Cisza. Czasem z daleka dobiegały głosy, głośnych krzyżodziobów, które jak nigdy opanowały ostępy ze świerkiem. Zapach po nocnym jeleniu pozostał na przełamanym krzaku i krzyczał piżmem na niewielkie bagno. Mżawka roznosiła w swoich kropelenkach cząsteczki wonnego byka. Wszystkie te krople zderzały się z zapachem dzików, które nad ranem kąpały się w niewielkim babrzysku. Zwierząt jednak nie było. Nagle, pisk zimorodka rozdarł szarość i czułem, że ptak jest tuż przed oczami. Przez setki drobnych gałązek świerka dostrzegłem malującą się sylwetkę rybaka. Dumna postać majaczyła w wyschłych choinkach. Wyglądał jak bombka na drzewku z poprzednich świąt. Drzewku już bez szpilek. Przykurzona mżawką, gąszczem gruzełkowatych gałązek udawała, że jej nie ma. Bombka niezwykła. Zimorodek trwał w plątaninie drewnianych tiulów, jakby chciał odpocząć i schować się przed całym światem pełnym światła. Patrzyliśmy na siebie wiele minut. Ja kręcąc obiektywem, aby „wybrać” go z koronkowego tła, on spoglądał na coś, czego nie ma, na co dzień w jego życiu. Dziwił się, że ktoś łazi po połamanych drzewach, wśród traw, ja dziwiłem się, że on schował się tak daleko od wody i w takiej gęstwinie. Dzika szarość dzisiejszego dnia przerwana kolorowym wspomnieniem barwnego zimorodka.

Obrazy