Pod wodą świat wydaje się nie mieć końca. Brak horyzontu w mętnym roztworze glonów, osadów i promieni światła, wiruje wokół maski i pojawiające się nagle pnie drzew i pływające konary wywołują nie tylko zdziwienie, ale dają wrażenie obcowania z tajemnicą. Emocje rosną. Przed oczami przemykają nagle cienie płoci i wzdręg. Coś dzieje się na skraju nenufarów. Nagle przed oczami mam szczupaka. Niewielki. Mieści się doskonale w głębi wody i w głębi ostrości aparatu. Patrzymy sobie w oczy przez dłuższą chwilę. On był dla mnie szczupakiem, historią z dzieciństwa, był zawsze najwyżej wśród ryb w stawku, który znałem od zawsze. Ja dla niego byłem tylko kolejnym konarem pływającym w wodzie. Tumany osadu zaczęły podnosić się w zielonej poświacie, a on spokojnie schował się za złamany konar. Spotkanie z tajemnicą, tyle że tajemnicą z zębami.

Obrazy