Obserwowanie małży filtrujących wodę, przywodzi na myśl filmy Jacques-Yves Cousteau. Oglądałem z zapartym tchem, to co ten pan odkrywał dla tysięcy ludzi. Gdy byłem dzieckiem, myślałem, że pięknie jest tylko w morzu. Jednak gdy zacząłem przyglądać się temu co u nas i bawić się w błotnego nurka, moje oczy w szklanej masce zaczęły coraz bardziej i szerzej się rozszerzać. Zajęcia z bezkręgowców prof. Andrzeja Warchałowskiego, przy silnym wsparciu książkowych panów Grabdy i Dogiela, zostawiły mi w głowie wszystkie syfony wlotowe, wylotowe, płaszcze, stopy, czułki itd. Przyglądając się małży porośniętej innymi małżami – racicznicami, ze zdumieniem odkryłem, że są na niej jeszcze jamochłony! Kształty w monitorze przedstawiały wątłą stułbię i pojawiły się w nim niczym duchy . Zdałem sobie sprawę, że to taka mała, nasza krajowa, słodkowodna rafa. Może ten obrazek nie powoduje takiego napięcia jak wilki czy rosiczki, ale dla mnie to ilustracja do zajęć z biologii w podstawówce, liceum a potem studiów. Nauczyciele mówią nam, że stułbia żyje w wodzie słodkiej, ale nikt nie mówi, że widział ją na żywo. Dla mnie to kolejny odcinek podwodnych obrazów Cousteau tyle, że bliżej domu.

Obrazy