Byłem dziś zaskoczony. Łan mieczyków już w pełnym rozkwicie. Szybciej niż zwykle. Historia tych mieczyków jest dość niezwykła. Niecałe dwadzieścia lat temu kupiliśmy kawał zarastających łąk. Gdzieś na skraju rosło około 20 kwitnących mieczyków dachówkowatych. Łąka zarastała osiką i tarniną. Nie znaliśmy przepisu na ochronę mieczyków. Każdego roku dokładaliśmy jakieś działanie. Wycinka podrostu drzew i krzewów. Późne koszenie. Mulczowanie. Zbieranie siana. Nie zbieranie siana. Wypas koni. Każdego roku przybywało okazów kwitnących. W ostatnich latach liczba ta oscyluje między 300 a 420 okazów. Dziś, przed burzą zobaczyłem je w kolejnym miejscu. Dwa lata temu był jeden, dziś 30! Bardzo się cieszę z efektu. Tu taka uwaga, robimy różne projekty. Wszędzie sponsorzy oczekują efektów. Stawiane są wskaźniki, statystyki, raporciki. I to jest ok. Ale w wielu przypadkach na efekt trzeba poczekać, zaufać i wytrwać. Tu przypomnę Fundację EkoFundusz (Irku Mirowski dzięki), średni GEF i GEF SGP z Przemkiem Czajkowskim, Whitley Award i Ruffor Fundation, Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska we Wrocławiu. W imieniu mieczyków dachówkowatych bardzo Wam wszystkim dziękuje. Za wiarę i zaufanie. Wasze wsparcie, które dostaliśmy wiele lat temu działa do dziś. Namacalnie, wizualnie, olfaktorycznie. Mieczyki dachówkowate mają się dobrze. Nawet przed burzą, która okazała się malutka i kapiąca tylko.

Obrazy