Gdy byłem w “zerówce”, pani czytała nam “Brzydkie Kaczątko”  Andersena. Wtedy nie widziałem jeszcze małych łabędzi, ale już wtedy czułem, że Christian przesadził. Przez lata przyglądałem się pisklakom i nie widziałem w nich nic brzydkiego. Rozumiem nadchodzące głosy, że Andersen chciał nam coś przekazać, że symbol, że alegoria, że dawał nadzieję wszystkim brzydulom, że się zmienią. Nadzieja jakże niepotrzebna. Szczęśliwość bierze się z akceptacji, a nie ze zmian. Z akceptacji samego siebie i z akceptacji innych. Próby zmian najczęściej dają usta glonojada i brak mimiki na twarzy. Mam trochę żal do Andersena, że naznaczył młode łabędzie, skądinąd piękne, metką brzydoty. Założę się, że 100% dzieci zerówkowych byłoby zachwyconych urodą pluszowego łabądka. Mało tego 99% z nich pewnie uznałoby to “kaczątko” za piękne. Widać Christian musiał leczyć swoje kompleksy, a wystarczyło żeby go trochę przytulali. Myślę, też że wiele bajek braci Grimm, Charles’a Perrault czy wspomnianego Andersena powodowało u dzieci trochę strachu i być może miały sprawić, że byłby one bardziej posłuszne. To znaczy ciche i wykonujące wszystko co im zlecą rodzice. Czy w ten sposób nie zabija się kreatywności i indywidualności? Tego nie wiem, ale za każdym razem jak patrzę na śliczne pisklęta łabędzi w mojej głowie pojawia się “brzydkie kaczątko” i tego wybaczyć pisarzowi nie mogę. Subiektywne? Oczywiście, mam nadzieję, że Państwa bajki nie straszyły w dzieciństwie. Tomcio Paluch…brr.

Obrazy