Usiane bielą wodnych jaskrów zaświeciło nagle oczko wodne pośród łąk. Po chłodzie i szarościach ostatnich dni chwila stała się niezwykła. Choć wiał jeszcze wiatr, delikatne ciepło późnego słońca dało nadzieję na rozkwit przyrody. Jak na zawołanie odezwały się chóry kumaków. Nieśmiała rzekotka zaczęła stroić swój instrument, a lecące żurawie otrąbiły drugą parę tych ptaków, które wodzą właśnie swe młode w turzycach. Z trzcin dochodził śpiew trzciniaka i brzęczki. Nawet wodnik zakwiczał zdziwiony na widok pękniętego na chwilę nieba. Spłoszony wiatrem wieczór nabierał kolorów. Białe na co dzień włosieniczniki zaczęły złocić się  na tafli wody i napełniały swym blaskiem całe otoczenie. Nieoczywisty kolor, nieoczywiste kwiaty. Nawet sarny przestały jeść na chwilę i odwróciły głowy na zachód. Majówka rozpoczęła się nadzieją na ciepłą wiosnę.

Obrazy