Kolejny bocian już na gnieździe, piękny zachód słońca i wieczór z pójdźkami. To był dobry wieczór Państwu. Czekałem, aż wylecą ze swojej stodoły by je nagrać. Dziesiątki samochodów, ciągnik rolniczy pracujący do zmroku, śpiewający na całe gardło młodzieniec i samoloty robiły wszystko, aby pójdźki nie były za dobrze słyszane. Spotkani mili ludzie, którzy chcieli pójdźki sfotografować, też byli zdziwieni ilością dźwięków wydobywających się z okolicy. Oczywiście w rankingu osobliwości wygrał młodzieniec drący się po nocy – “Co tu się (piiiiiiii) dzieje?”. Na chwilę jednak wszystko zamarło i wołająca pójdźka wysunęła się na plan pierwszy. Swoje pierwsze pójdźki wysłuchałem jeszcze w latach 90. w okolicach Słońska, gdzie zabrał mnie kolega ze Szczecina i już wtedy ten przenikający głos zrobił na mnie wielkie wrażenie. “Pójdź, pójdź, pójdź na cmentarz” wołały pójdźki na ludzi od setek lat. Cmentarne zawołanie stało się i dla mnie namacalne, gdy na antycznym cmentarzu w tureckim Hierapolis wypatrzyliśmy pójdźkę wychodzącą z nagrobka. Była u siebie i dawała jasne skojarzenia. Okrzyki pójdźki w Chorwacji czy innych rejonach basenu Morza Śródziemnego nie są czymś rzadkim, za to u nas zawsze te głosy są bardzo lokalne, charakterystyczne dla małych rejonów i nieco wstrząsające. Łączą się z krajobrazem wsi, ogłowionych wierzb i otwartych, śródpolnych przestrzeni. Miękkość i rytm tych zawołań zatrzymują słuchacza na dłużej. Trudno ot tak, zostawić grające pójdźki i wrócić do domu.

W sobotę spotykamy się w Lubiążu w ramach “Nocy Sów”, zobaczymy kto się tam odezwie, zahuczy, zatrzeszczy, zapójdzka. Więcej informacji tu: https://www.facebook.com/events/1133991193397276/1150048408458221/?notif_t=admin_plan_mall_activity&notif_id=1490598476504124

Krajobraz dźwiękowy