Małe, śródpolne trzcinowisko, roztańczone na wietrze i przez większość zimy zupełnie puste. Czasem tylko zagląda tu modraszka w poszukiwaniu pokarmu. Źdźbło po źdźble przeczesuje z zegarmistrzowską precyzją. Przy tym wszystkim robi sporu szumu swoim wabiącym głosem. Do tego, na tle płowych trzcin, rzuca się z daleka w oczy. Nie boi się krogulca? A może udaje stado. Tak czy inaczej modraszka dodaje egzotyki w trzcinowym krajobrazie. Żywy klejnocik pośród trzcinowego buszu.

Obrazy