Oparzelisko na zamarzniętej Sąsiecznicy okupowały krzyżówki. Samce, samice, wszystkie trzymały dystans. Oprócz znanego kwakania, ze stłoczonej gawiedzi regularnie słychać było jeden głos “łi-u”/”wiju” – książkowy wręcz. Uszy same skierowały oczy i po chwili znalazł się ów śpiewak – świstun, jeszcze nie taki dorosły, mało książkowe upierzenie. Co ciekawe, gdy mnie dostrzegł, szybko odleciał, zostawiając zdezorientowane krzyżówki. Bardzo lubię świstuny, bo takie jakieś foremne i bardzo kacze. I tyle go widziałem, co na fotografii.

Obrazy