Wracałem z Wrocławia, gdy Robert Kantereit w Trójce, zachęcał do oglądania roju meteorów. Pomyślałem sobie, to już znów po 10 sierpnia. Jak ten czas leci. Mówił też, że niebo będzie czyste. Pojechałem za moją wieś, w jakiś dołek między lasem, a polną moreną. Zrobiłem pierwszą fotografię, leciał bolid. Potem przeleciał kozioł, dwa borsuki, znów sarny. Borsuki w pobliskim rowie robiły taki szum, że zaczęły zagłuszać cofający kombajn, gdzieś w oddali na polach. Spłoszył się jeszcze skowronek i w tym czasie niebo zaciągnęło się chmurami. Synoptyk nawalił. Nad lasem spadło jeszcze kilka “gwiazd”, wypowiedziałem życzenie: Oby się chmury rozstąpiły! Widać słyszały to borsuki, bo życzenie się nie spełniło. Na kilka minut nad lasem zawisły Plejady i znów niebo zasnuło się kłębami chmur. Barbara Marcinik rozmawiała w trójce z Tadeuszem Dąbrowskim o jego poezji i wcale nie zaczepiali meteorytów. Na szczęście. Za 12 lat znów posłucham audycji. Jak będzie rój meteorytów. Zasłuchałem się w ciemnościach poezji “pana” Tadeusza, gdy nagle pojawiło się kilka gwiazd. Za chwilę miał być tłum spadających gwiazd. Kombajn pojechał do domu, słyszałem już jak kozioł skubie trawę, ale gwiazd już nie zobaczyłem. Po 2 pojechałem do domu. Chłód sierpniowej nocy postawił mnie na nogi i już chciałem dzwonić do Roberta Kantereita i zapytać czy patrzy w niebo, ale wyszedł do mnie borsuk i załagodził cały ten konflikt meteorologiczno-radiowy.

Obrazy