“Świt świt świt jak u Bergmana
Kokaina kot się skrada
Cyt cyt cyt ukochana
Jaka pani dzisiaj blada”

Śpiewała Kasia Nosowska piosenkę Agnieszki Osieckiej i Andrzeja Kurylewicza, a dzisiejszy świt był jakiś taki bardzo pasujący do tej melodii. Blady, trochę dramatyczny, później skrzący się ciepłym słońcem. Wszystkie ptaki pływały powoli, a jeden upojony bąblami prosecco płyną gdzieś w złotą dal stawu w swojej samotności. Melancholia o 5 20. Powierzchnia stawu przesycona złotymi sinicami, buzowała bąbelkami, a drobne ryby wydawały się spijać całe to musujące wydarzenie. Przyrodniczy kac po nieprzespanej nocy zatrzymał świat na chwilę.  Niespieszne łabędzie jak wielkie żaglowce cięły flautę stawu i wyglądały jak na paradzie żaglowców Baltic Sail. Z pobliskiej skarpy roztaczał się zapach kocanek, które wolno nagrzewały się w pierwszych promieniach. Delikatna mgiełka, blady świt, ot i cała magiczna chwila. Gdy słońce podniosło się wyżej, czar prysł, łabędzie stały się znów białe i nieme, a woda kipiała zakwitniętymi, zielonawymi sinicami. Rzeczywistość odziera bardzo szybko obrazy ze złudzeń. Warto czasem wstać wcześnie rano i nacieszyć się kolorami wschodu słońca.

Obrazy