Jest taki obraz Carlo Crivelli „Madonna z dzieciątkiem”, na którym dzieciątko trzyma w rękach szczygła z rozłożonymi skrzydłami. Nie jest on tu przypadkiem. W Średniowieczu krążyła legenda jakoby szczygieł wyjmował ciernie z głowy Jezusowi, pochodzące z korony cierniowej. Zresztą czerwony kolor wokół dzioba miał wziąć się z krwi tryskającej z głowy Chrystusa. Kolor cytrynowożółty na skrzydłach odnosił się do zmartwychwstania. Stąd nasz szczygieł trafił do bestiariów chrześcijańskich. Zresztą trzymany na innych obrazach w rękach Jezusa, miał ukazywać człowieczeństwo Mesjasza. Z dawnych zapisków – apokryfów – wynika, że Jezus będący dzieckiem karmił małe wróblaki, a te siadały mu ponoć na rękach i nasz Carduelis carduelis też tam był. Nie wiem jak to tam było naprawdę, ale szczygieł kręci się wśród zadrzewień i zakrzaczeń śródpolnych, gdzie kolczastych roślin nie brakuje. Podejrzewano go, żywi się kolcami i cierniami. Znów coś w tym jest. Szczygły żywią się nasionami ostrożeni i często przysiadają na ciernistych roślinach, stąd tyle domysłów było i posądzeń. Szczygłów jakoś ostatnio mniej się robi, bo i ostrożeni mniej na polach. Herbicydy robią swoje. Ptak ten jest nieodłącznym elementem bocianich krajobrazów.

Obrazy