Szare runo lasu czasem rozbłyśnie miodowym, nasyconym pomarańczem. W styczniu też można iść na grzyby. W ostatni dzień stycznia znalazłem piękne, odporne na mróz płomienice. Grzyb ten miał szczęście lub pecha do zmiany nazw – po łacinie nazywano go ze 40 razy. Z polskich nazw na uwagę zasługują – ze względu na częstość – Zimówka aksamitna; natomiast ze względu na piękno nazwy – kółkorodek aksamitnotrzonowy! Tu ktoś musiał coś wypić przy nazywaniu (biolodzy systematycy mają cudowne słowotwórstwo) i to chyba sporo, ale pięknie wyszło.

Chciałem na te grzyby spojrzeć okiem/rogiem ślimaka, choć zdałem sobie sprawę, że ślimaka na chodzie teraz nie uświadczysz, to jednak popatrzyłem na blaszki od spodu. No właśnie, grzybki mrozu się nie boją, nie boją się muchówek, nie boją się ślimaków. Dla nas są jadalne, ale kto na grzyby w styczniu chodzi? Latem nie rzucałby się w oczy, zimą tworzą płomienne  krajobrazy.

Patrząc na grzyby z góry, patrzymy przez pryzmat naszej rzeczywistości – oglądamy świat na stojąco, czasem przez to jesteśmy antropocentryczni. Natomiast świat pod grzybami jest tajemnicą. Zaglądając pod grzyby możemy wyobrazić sobie inny świat – bajkowy, baśniowy, piękny, niedostępny dla wszystkich. Świat pod grzybami to krasnoludki, Calineczki, wyobraźni wytwór magiczny. Dzieci nie miałby problemy z opowiedzeniem historii, które dzieją się pod grzybami. Nawet światło przesączające się przez kolorowe kapelusza zaprasza do myślenia, marzeń w skali makro. Wokół zielony mech, w spróchniałym drewnie skulona skulica z zabłąkanym wijem spędza zimę, spowolnione temperaturą nicienie całymi dniami próbują dostać się do grzyba. Świat mimo mrozu. Ciekawe jaki związek w tym grzybie odpowiada za odporność na mróz? Czy chemia takiego grzyba pomogłaby nam w hibernacji? Ciekawe…

Obrazy