Lubię przeglądać stare książki przyrodnicze. Ściągam z półki i patrzę sobie jak widziano przyrodę 100 lat temu. Dziś bociany biały i czarny z książki „Atlas Państwa Zwierzęcego według prof. Dr Kurta Lamperta w opracowaniu B. Dyakowskiego.  Część druga PTAKI. Wydanie drugie. Wydawnictwo M. Arcta w Warszawie. W tym egzemplarzu nie mam daty wydania. Wygląda na to, że ta akurat książka pochodzi z lat 20. XXw.

Zacytuję fragment opisu:

„Karmi się głównie gadami i płazami (jaszczurki, węże, żaby), ale jada także owady, młode ptaszki, zajączki. W części szkodliwy (dla zwierzyny bezwzględnie), w części pożyteczny. Klekocze dziobem, a także wydaje głos syczący” – widać znak czasów, gdy beletrystyczna systematyka opierała się na dzieleniu zwierząt na pożyteczne i szkodliwe. Takie było pojmowanie przyrody – smaczny, trujący, niepotrzebny. Dziś już wiemy, że wszystkie „żyje” są ważne dla zachowania bioróżnorodności i każdy z nich kręci sobie swoim trybikiem. Czasem nam to nie na rękę, czasem komar usiądzie na rękę i wtedy jest nam to zupełnie nie na rękę, ale dla nie nietoperzy są one na błoniastą rękę.

Bocian czarny ekstra! ryciny przypominają mi chińskie malunki na papierowych wachlarzykach

Wokół bocianiego gniazda