Mewa południowa. Nazwę widać nadawali naukowcy z północy. Ta pospolita mewa na południe od równika jest dość częsta, a na dalekim południu w zasadzie jedyna. W porównaniu do północnego kręgu polarnego południe wydaje się gatunkowym bezmewiem. Jeszcze na Ziemi Ognistej zobaczyć można mewę magellańską i patagońską oprócz południowej. Na północy ornitolodzy dzielą, nazywają nowe mewy, opisują dzielenie się gatunku na kolejne. Najpierw mówi się o podgatunku, potem badania genetyczne i behawioralne wskazują na to, że gatunki stają się odległe, coraz rzadziej się krzyżują i mamy do czynienia z nowym gatunkiem. Sprzyja temu izolacja. Zastanawiam się, czy możliwa będzie specjacja w przypadku mewy południowej. Czy może Dryf Wiatrów Zachodnich skutecznie miota osobnikami wokół Antarktydy i ciągle miesza genami? Wydaje się też, że mewa południowa ma jakieś pochodzenie (nie wiem czy arystokratyczne) północne i być może jest dość nowym gatunkiem, który ma jeszcze czas na dzielenie. Tak czy owak kontrast czerni z bielą, do którego wkradają się żółte akcenty z pewnością dodaje kolorytu Antarktydzie.

Kończąc to pisanie znalazłem artykuł w Zoological Studies 51(6): 881-892 (2012) i już widać, że chłopaki robią co mogą aby rozebrać na czynniki pierwsze ten gatunek Larus dominicanus: L. d. antipodus L. d. austrinus L. d. dominicanus L. d. judithae L. d. melisandae. Choć widać, że muszą jeszcze poczekać na kolejne badania molekularne. W systematyce ważne zrobiło się to co niewidoczne dla oczu. Mały Książę odkrył to o wiele wcześniej.

Obrazy