Kiedyś, gdy byliśmy za żelazną kurtyną, wszystko co opowiadano o miasteczkach na zachodzie Europy wydawało się nam bardzo egzotyczne. Począwszy od czystości, a skończywszy na detalach architektonicznych. Wszystko było inne – zadbane i piękne. Dziś, gdy z roku na rok nasze miejscowości nabierają koloru, ten dystans, a wręcz przepaść zaczyna zanikać. Owszem ciągle zachwyt blichtrem, ciągle więcej dresów na naszych ulicach i ortalionowych kurtek z Chin, co stawia nas bardziej na wschód, ale jednak z roku na rok jest inaczej. Lecz na szczęcie nie stawia to nas również za bardzo na zachód.  Powoli w przydomowych ogródkach pojawiają się, zamiast kiczowatych krasnali, ciekawe kompozycje kwiatowe, zamiast „tujek” coraz więcej interesujących krzewów. Miejscowości zmieniają się podlegając stałej ewolucji, a to co widzimy jest wyłącznie efektem zmian naszej mentalności. Otwarcia na myślenie, na myślenie w sposób bardziej wrażliwy, pozbawiony dawnej „biednej pychy” i zarozumiałości. Te zmiany doprowadzają często do konkretnych zmian w/ danym regionie, do powrotów do zapomnianych tradycji i do ugruntowywania się odrębności. Wolność wymusza, po pewnym czasie, poszukiwanie tożsamości. Poszukiwania w zunifikowanym świecie swojego miejsca, swoich własnych emblematów, z którymi na co dzień możemy się utożsamiać. Swojego miasta, gminy, swojego powiatu. Tożsamość z wołami, winogronem, nabrzeżem rzeki, starą architekturą zaczyna budować w nas, w każdym z nas osobno, pojęcie przynależności do czegoś wspólnego, pojęcie nowej wspólnoty, powoli – pojęcie wewnętrznej ojczyzny. Staje się sumą naszych wyobrażeń, myśli i obrazów fotografowanych codziennie matrycami/obiektywami? naszych oczu.  To, co zapisuje się na matówce/matrycy? naszego mózgu jest odrębnym, subiektywnym zapisem naszej odrębności w ściśle określonym regionie, środowisku, otoczeniu.

Obrazy