Gdy opadną już wszystkie liście na drzewach pozostaną tylko lampiony jemioły, zielone latarnie późnej jesieni i zimy. Gdy zaglądniemy do nich to okaże się, że oprócz białych kleistych jagód i bajek o całowaniu pod jemiołą znajdziemy amatorów tych małych oaz. Zimą oprócz wielkich stad jemiołuszek (nazwa wszystko tłumaczy) z pewnością zobaczymy największego z naszych drozdów – paszkota. Czasem zatrzymują się też kwiczoły – kolorowe drozdy, które wiosną żyją w koloniach a zimę spędzają w wielkich stadach. Jemioła to nie tylko jagody to też dobre schronienie do budowy gniazda dla wcześnie zaczynającego lęgi srokosza. Powszechnie mówi się, że jemioła to pasożyt, półpasożyt, bo ma chlorofil a ile dobrego dla przyrody się z nią wiąże? Można powiedzieć, że niszczy drzewa. Owszem, ale wielkie ilości kul jemiołowych, które widzimy na przydrożnych topolach atakują w tak dużym stopniu głównie obcego pochodzenia topole (amerykańskie). Nasze drzewa, mimo, że porażane przez ten gatunek przez tysiące lat radziły sobie super i tak pewnie zostanie. Natomiast wprowadzanie obcych gatunków zawsze kończy się czymś, czego wprowadzający nie jest w stanie przewidzieć.

Obrazy