Gdy nagle opadają wokół nas wszystkie liście uświadamiamy sobie jedną z największych zmian w naszym otoczeniu. Jesień! Wszystkie pozostałe pory roku mają swoje dość stałe charakterystyki. Zima pozbawiona liści, z posępnymi konarami drzew, pięknymi ze względu na pokrój i prostotę. Wiosna z dynamicznymi zmianami, wzrostem kolejnych liści i pokrywaniem krajobrazu soczystą zielenią. Lato z bardzo stałą, lecz wielce rozbuchaną fotosyntezą wciskającą swe bujne kształty w każdy element zadrzewionego środowiska. I nagle pojawia się ona. Dopina ostatnią zieleń lata i wzrasta z powolnym rozkładem chlorofili w najpiękniejsze karoteny, w pomarańcze, czerwienie, żółcie i wszystkie odcienie brązów. Cieszy nas kolorami, mglistymi pejzażami, miękkim światłem… I nagle potężna zmiana, chłód, poranny mróz, czasem szron i cały ten bajecznie kolorowy świat zaczyna pływać, fruwać, wirować i tańczyć. Wraz z wiejącym wiatrem zasypywać kolejne miejscowości całą paletą jesiennej ferii barw. Mieszać żółć z szarością kałuż, czerwień z czarnym mulistym biegiem strumieni, pomarańcz wrzucać do wielkich liścianych pryzm i wszystko to przykrywać brązami. To właśnie jesień jest największym symbolem przemian, bodźcem myśli o przemijaniu, śmierci, ale także największą malarskością i dynamizmem. Może przepełniać pesymizmem i nadymać najbardziej kolorowym, najbardziej oczekiwanym optymizmem, który wystarczy dostrzec w przepięknych kolorowych liściach i pozostawić za sobą wszystkie szare dni naszego życia. Nawet upadłe liście mogą być bodźcem do pozytywnych zmian w nas samych i w naszym otoczeniu.

Fotografia wykonana ręcznie wykonanym aparatem typu: camera obscura.

Obrazy