Jeśli ojciec stoi na brzegu gniazda, to dlaczego nie miałbym i ja tam stanąć. Wzór małych linoskoczków. Niesamowity wieczór, niesamowita noc. Za moimi plecami rozkrzyczał się kozioł. Szczekał na księżyc i w końcu uciekł do lasu. Jakiś puszczyk przeleciał mi przed oczami, a rozkrzyczana dzicza locha rozdarła ciszę swoim porażającym kwikiem. Przerażona przepiórka zapitpiliła i zapadła się w jęczmieniu. Ze wzgórz dobiegło miarowe wycie wilka. Kilka psów ściszonym głosem zawtórowało szczeknięciem, jednak bez agresji i raczej z wycofaniem. Młode boćki zaczęły właśnie ćwiczyć wstawanie i niespokojnie zaczęły kręcić się na gnieździe. Ojciec stał niewzruszony. Po ciężkim dniu odpoczywał, bo już za trzy godziny poleci na łąki. Noc oświetlona miesiącem zaczęła spływać wilgocią rosy i reumatyczny chłód owijał się wokół moich nóg. Krótkie spodnie nie były stworzone na tę okazje, a nasiona traw wsypywały się do nagich stóp w sandałach. Noc nie odpuszczała. Jakiś ostatni samolot z Chin poleciał w kierunku Frankfurtu, ktoś mniejszym poleciał na wakacje, a wyjący stary samochód ledwo sunął pod górkę. Nie działo się nic takiego. Klamra kompozycyjna dnia – rano boćki z okna, wieczorem z ogrodu – zakończyła dzisiejszy dzień.

Obrazy