Przyszedł czas róż. Tych dzikich, tych z czyżni, tych lejących się kwiatami z kolczastych pędów. Są piękne i wymagają ochrony. Gwardia kolców broni delikatnych  kwiatów  i liści przed zachłannymi jeleniami i sarnami, a uciekające przed szorstkimi językami roślinożerców różane gałązki wspinają  się wysoko na inne krzewy.  Czasem dopadnie je szypszyniec różany i zostawi swój kołtun w gęstwinie ich liści. Teraz jednak cały wysiłek różanego krzewu skierowany jest na utrzymanie kwiatów, delikatnie pachnących i dość dużych, jak na nasze warunki. Rozchylone płatki zapraszają zapylaczy, a zapach mami tych, co mniej widzą a więcej czują. Do głowy przychodzi Kasprowicz  i jego dzika róża, u stóp której spoczywa próchniejąca limba. Tam –  w Ciemnych Smreczynach. U nas –  wszędzie, ku słońcu biegnąca. Warto pamiętać, że w naszym kraju jest sporo gatunków dzikich róż. Czasem mają niezwykłe nazwy, jak choćby róża Jundziłła. Kasprowicz być może patrzył na różę alpejską. Ja cieszyłem się dziś różą polną, choć, co do oznaczenia gatunku, z tymi różami pewności nie mam.

Obrazy